Blog van mijn moeder (3)

Hier weer een blog van mij, de moeder van Mayke.
Er ligt mij iets op het hart wat ik graag even kwijt wil.
Ik zal hier veel verschillende reacties op krijgen denk ik.

Laat ik allereerst voorop stellen dat ik het vreselijk vind wat er nu door corona gebeurd met de jongeren.
Ik onderschat de ellendige situatie waar de jeugd nu in zit ook zeker niet. Ik herken het namelijk maar al te goed!
Ik las dat ongeveer 82% van de jongeren op het punt staat uit te vallen. De moedeloosheid onder de jongeren groeit en er lijkt geen einde aan de coronacrisis te komen. 
De studies vertragen door het uitvallen van de lessen, ze kunnen niet meer naar de kroeg of feestjes, niet meer met vrienden afspreken, niet meer sporten en tot overmaat van ramp mogen ze door de avondklok ook niet meer naar buiten ’s avonds. 
Dit noemen ze dus ‘het stille leed van de jeugd’. ( Telegraaf van zaterdag 6 februari 2021 )

De laatste tijd wordt er veel geschreven over de jongeren.
Ze zijn depressief aan het worden omdat ze nu dus nergens heen kunnen en ze hebben daardoor veel spanningen. 
Maar…
Deze ellendige situatie gaat vroeg of laat voor deze jongeren voorbij. Er komt een tijd dat alles weer ‘normaal’ gaat worden. Uiteindelijk komt er voor hun wel weer perspectief.
Ze kunnen over een tijdje bovenstaande dingen weer oppakken en misschien zelfs dit moeilijke jaar vergeten.

Maar mijn dochter Mayke niet!! En met haar zovelen niet.
Het wrange is dat Mayke namelijk NOOIT naar een kroeg durft,
NOOIT met vrienden durft af te spreken ( die ze overigens ook weinig heeft ),
NOOIT überhaupt aan een opleiding is durven te beginnen ( ook al is ze bovengemiddeld intelligent dus dit had ze makkelijk gekund ),
NOOIT zonder spanning ergens heeft durven eten.
Het sporten wat ze noodgedwongen moest gaan doen omdat ze door haar medicatie 40 kilo was aangekomen.
Het sporten heeft ze overigens alleen maar voor elkaar gekregen dankzij haar trainer die haar elke dag opnieuw stimuleerde om te komen.
En zo kan ik nog veel meer dingen opnoemen die Mayke nooit heeft gedurfd en nooit zal gaan durven wat de ‘normale’ jeugd wel doet.

Een meisje in het interview van de Telegraaf zei: ‘ Op deze manier te moeten leven is volstrekt abnormaal. ‘
Dit klopt helemaal.
Maar nogmaals, voor de ‘normale’ jeugd komt een einde aan deze situatie waar in niks kan. Voor Mayke niet. 
Mijn lieve dochter zit hier haar hele leven mee, net als velen met haar die een beperking hebben. 

Daar moet ik namelijk veel aan denken als ik dingen lees over wat corona doet met jongeren.
Ik hoop dat mensen eens gaan beseffen dat er een hele groep jong volwassenen bestaat die altijd zo moeten leven.
Met hun angsten, hun depressie en/of hun beperkingen. Dag in, dag uit. 
Dat dit de andere keerzijde van dit verhaal is en dat de ‘normale’ jeugd straks weer gelukkig door kunnen gaan met hun leven. 
Ik had ook graag gezien dat Mayke dit soort dingen kon doen, maar niet voor iedereen is het zelfsprekend om de deur uit te gaan en leuke dingen te doen.